In de documentaire The Imposter (de bedrieger) doet een 23-jarige Fransman zich voor als een 14-jarige jongen uit San Antonio, Texas die al drie jaar vermist is. De Fransman vertoont geen enkele gelijkenis met de verloren zoon, maar de familie is dolblij dat hij weer opduikt en sluit hem in de armen.
Zijn blonde haar is nu donker, zijn blauwe ogen bruin, en hij spreekt Engels met een accent. Maar dat is allemaal toe te schrijven aan behandelingen waar zijn ontvoerders hem aan onderwierpen en aan zijn lange verblijf in het buitenland. Maakt de familie zichzelf wijs.
Maar het is juist dat accent dat een psycholoog ervan overtuigt dat de bedrieger onmogelijk in de Verenigde Staten geboren kan zijn: hij is niet in staat accentloos Engels te spreken. Het is het begin van de ontmaskering van de bedrieger.
Vreemde oren
Toeval: twee dagen nadat ik The Imposter zag, las ik een bericht over een Australische vrouw die na een zwaar auto-ongeluk ineens Engels met een accent sprak, een Frans accent nota bene. Jaren na het ongeval is ze de tongval nog altijd niet kwijt: ze blijkt te lijden aan het Buitenlands-Accent-Syndroom.
De laatste jaren verschenen ook berichten van mensen met multiple sclerose of met migraine die van de ene dag op de andere hun moedertaal verrijkten met het accent van een taal die ze niet machtig waren. Zo schijnen er nog enige tientallen lijders aan dit syndroom te zijn geweest.
Zijn vreemde accent had de bedrieger dus helemaal niet noodlottig hoeven worden. Hij had stug vol kunnen houden aan het Buitenlands-Accent-Syndroom te lijden, veroorzaakt door het trauma van zijn ontvoering en mishandeling.
Maar dan had hij buiten zijn oren gerekend. Een privé-detective die wist dat de vorm van het oor net zo onderscheidend is als een vingerafdruk, had al lang uitgezocht dat de oren van de bedrieger in de verste verte niet leken op de oren van de vermiste jongen. En het Vreemde-Oren-Syndroom, daar heeft nog nooit iemand van gehoord.
