De dieren komen eraan!

Op Schiphol zag ik een muis, een paar staten verderop liep een eekhoorn en op mijn balkon zit vaak een duif. Dat kan geen toeval meer zijn: de dieren komen eraan!

Zwarte schoenen

Door kortsluiting ging deze maand een loods in het concentratiekamp Majdanek bij het Poolse Lublin in vlammen op. Van meer dan zevenduizend schoenen die er nog lagen, bleef niets meer over.
Niet veel later las ik Ian McEwan's 'Black Dogs'. In deze roman brengt de verteller een bezoek aan het kamp. Het is vooral de "extravagant numerical scale" van de hopen schoenen, die hem met de neus op de gruwelijke feiten drukt.

"We followed a party of schoolchildren into a hut where wire cages were crammed full of shoes, tens of thousands of them, flattenend and curled like dried fruit. In another hut, more shoes, and in a third, unbelievably, more, no longer caged but spilling in their thousands across the floor. I saw a hobnail boot beside a baby shoe whose nursery lamb still showed through the dust."

Soul Nation

Nederlandse kinderen die aan de rand van een Frans zwembad 'Taaaa tatatatata' zingen, hun eigen versie van die riff uit Seven Nation Army van The White Stripes. Het kan toch geen toeval meer zijn dat het deuntje is doorgedrongen tot een camping in de Cevennes, twee jaar nadat het een meezinger werd in voetbalstadions en alweer zeven jaar nadat het liedje als single verscheen.
Of zouden ze gewoon meezingen met de wat recentere clip van Ben l'oncle Soul?

Kruis

Een kerkelijk leider schreef laatst de goede afloop van een dreigende ramp toe aan het toeval of aan God. Gaat de man gebukt onder een geloofscrisis? Waarom het toeval aanroepen als je in God gelooft? Wat moeten de kerkgangers daar wel van denken!
Dan heeft de Poolse Krystyna Ratynska het beter begrepen. Samen met andere katholieken slaagde ze erin een herdenkingskruis voor de verongelukte president Lech Kaczynski nog een tijdje voor het presidentieel paleis in Warschau te laten staan. Het kruis zou verhuizen naar een naburige kerk.
Op dat moment tekenden twee straaljagers met hun sporen een wit kruis in de blauwe hemel. "Een teken van Lech Kaczynski", vond Ratynska. Weliswaar niet van God hemzelf dus, maar in het toeval geloven de goed-katholieken in ieder geval niet.

Herfstbladeren

"When the telephone rang Gill was outside, raking the leaves into coppery piles, while her husband shovelled them on to a bonfire. It was a Sunday afternoon in late autumn. She ran into the kitchen when she heard its shrilling, and immediately felt the warmth of inside enfold her, not having realized, until then, how chilly the air had become. There would most likely be a frost that night."

Het was deze eerste alinea van The rain before it falls die me ertoe bracht toch maar eens een boek van Jonathan Coe open te slaan. De herfstige sfeer, de manier waarop de schrijver de lezer meteen verleidt om verder te lezen, om te weten te komen welk droevig bericht Gill staat te wachten als ze opneemt.
Herfstbladeren die in een vuurtje geharkt worden. Coe vond het zelf kennelijk ook een mooi beeld, want heel terloops gebruikte hij het ook al in The Rotters' Club als Benjamin Trotter op bezoek gaat bij zijn opa en oma.

"He liked talking to her, almost as much as he liked talking to his grandfather, who could be glimpsed in the garden raking the first of the fallen leaves into a bonfire and who even now was probably dreaming up some silly joke or terrible pun to make him groan over the tea-table."