Gelijk

Op de tafel in de boekenwinkel lagen nogal twee eigenwijze romans. Echte betweters, maar goed dat er net een paar bescheidener titels tussen hen in lagen, anders hadden Hoe het werkelijk is gegaan van Adam Foulds en Het zat zo van Meir Shalev het nog wel eens met elkaar aan de stok kunnen krijgen.
Gelukkig stond Ik heb altijd gelijk van W.F. Hermans een heel eind verderop, in de kast, veilig tussen bloedverwanten.

De familie Van Velde

Net nu Nederland aan het lezen gezet moet worden met het gratis boek De grote zaal van Jacoba van Velde, duiken haar broers Bram en Geer ook weer op. In het Museum Belvédère in Oranjewoud is tot half februari hun werk te zien.

Willekeur

De strafschop die scheidsrechter Björn Kuipers gaf bij Willem II - NAC was nogal omstreden: zelf noemde de arbiter zijn beslissing arbitrair.
Mijn leraar religie op de Christelijke Scholengemeenschap noemde het vertalen van de bijbel eens een heidens karwei.

Trouwens: willekeur staat in een kwade reuk, maar waarom zou iemand niet mogen kiezen wat hij wil?

Stomme fles

Harry Liedtke was een van de eerste sterren van de Duitse cinema, toen nog stom. Hij werd bekend in detectiveseries in de bioscoop, was te zien in films van Ernst Lubitsch en Friedrich Wilhelm Murnau en speelde met Marlene Dietrich.
Op 28 april 1945 bereikte het Rode Leger zijn woonplaats Bad Saarow-Pieskow, ten oosten van Berlijn. Liedtke raakte in gevecht met de Russische soldaten, die hem de schedel insloegen met een fles. Ook Liedtkes vrouw, de actrice Christa Tordy, overleefde de Russische inval niet.
Misschien hadden de Russen Murnau's film Die Finanzen des Großherzogs gezien. In zijn rol van groothertog van Abacco wordt Liedtke neergeslagen door een stel bandieten. Met een fles.

Het leven draait door

Psychiater Hans Keilson (100) is hard op weg een ster te worden sinds in The New York Times stond dat hij een genie is en zijn romans Komedie in mineur (1947) en In de ban van de tegenstander (1959) meesterwerken.
Dus mocht hij in De Wereld Draait Door, 77 jaar na zijn debuut Das Leben geht weiter.

Coetzee is niet te vertrouwen

Gerrit Krol vertelt in De oudste jongen over zijn eigen leven. Krolvorser Ad Zuiderent komt er tot zijn verbazing achter dat de schrijver voor sommige anekdotes niet uit zijn eigen leven put, maar uit dat van anderen. Krol vertelt dus niet de waarheid over zichzelf en Zuiderent valt van zijn stoel!

Hij heeft vast niet Summertime. Scenes from Provincial Life van J.M. Coetzee gelezen. In dit boek doet een biograaf onderzoek naar de tijd die de inmiddels overleden schrijver John Coetzee in de jaren zeventig als leraar doorbracht in Kaapstad. Het boek bestaat grotendeels uit interviews met mensen die Coetzee vlak voor zijn doorbraak als schrijver gekend hebben.
De biograaf zegt zich vooral te baseren op de gesprekken omdat hij de dagboekaantekeningen van Coetzee niet vertrouwt - "not because he was a liar but because he was a fictioneer." Hij verzint de heleboel dus maar bij elkaar!

Maar dan zijn de gesprekken over de dode schrijver John Coetzee die de levende schrijver J.M. Coetzee optekent in Summertime toch ook niet te vertrouwen? Vast niet, want een van zijn oud-collega's geeft in haar interview met de biograaf duidelijk weer hoe Coetzee aankeek tegen de beschrijving van het eigen leven: "He believed our life-stories are ours to construct as we wish, within or even against the constraints imposed by the real world."

Maar misschien speelt de schrijver J.M Coetzee wel dubbelspel en schept hij juist afstand tot het romanpersonage John Coetzee omdat hij alles wat hij over zijn alter ego laat opschrijven juist wel heel erg waar is!

Kees en Mark getweeën

In een winkel vol afgeprijsde boeken trof ik het een na laatste boek van Kees 't Hart, De krokodil van Manhattan. Die kon ik niet laten liggen.
In een winkel vol nieuwe boeken een paar meter verderop, bleek De krokodil van Manhattan het op twee na laatste boek van Kees 't Hart te zijn, want daar vond ik zijn nieuwe verhalenbundel Engelvisje. 'Angelfish' was de benaming van Mark Twain voor de jonge meisjes met wie hij tegen het eind van zijn leven vriendschappen sloot.
In het titelverhaal bezoekt de ik-persoon Elmira, waar Mark Twain woonde en ook begraven ligt. "Ik werkte aan een roman, De kokodil van Manhattan, waarin hij een rol moest spelen en ik wilde hier rondkijken om de sfeer te proeven."

Huilen in Den Haag

Perscentrum Nieuwspoort hangt vol met foto's van politici die het huilen nader dan het lachen staat. Huilen met een grimlach, leed rondom het Binnenhof, heet de tentoonstelling, onderdeel van de manifestatie Huilen in Den Haag.
Aan de wanden van Nieuwspoort is vast nog wel een lege plek voor de sippe gezichten van CDA'ers, hemelsbreed een paar meter verderop, die hun partij uit elkaar zien vallen.

De dieren komen eraan!

Op Schiphol zag ik een muis, een paar staten verderop liep een eekhoorn en op mijn balkon zit vaak een duif. Dat kan geen toeval meer zijn: de dieren komen eraan!

Zwarte schoenen

Door kortsluiting ging deze maand een loods in het concentratiekamp Majdanek bij het Poolse Lublin in vlammen op. Van meer dan zevenduizend schoenen die er nog lagen, bleef niets meer over.
Niet veel later las ik Ian McEwan's 'Black Dogs'. In deze roman brengt de verteller een bezoek aan het kamp. Het is vooral de "extravagant numerical scale" van de hopen schoenen, die hem met de neus op de gruwelijke feiten drukt.

"We followed a party of schoolchildren into a hut where wire cages were crammed full of shoes, tens of thousands of them, flattenend and curled like dried fruit. In another hut, more shoes, and in a third, unbelievably, more, no longer caged but spilling in their thousands across the floor. I saw a hobnail boot beside a baby shoe whose nursery lamb still showed through the dust."

Soul Nation

Nederlandse kinderen die aan de rand van een Frans zwembad 'Taaaa tatatatata' zingen, hun eigen versie van die riff uit Seven Nation Army van The White Stripes. Het kan toch geen toeval meer zijn dat het deuntje is doorgedrongen tot een camping in de Cevennes, twee jaar nadat het een meezinger werd in voetbalstadions en alweer zeven jaar nadat het liedje als single verscheen.
Of zouden ze gewoon meezingen met de wat recentere clip van Ben l'oncle Soul?

Kruis

Een kerkelijk leider schreef laatst de goede afloop van een dreigende ramp toe aan het toeval of aan God. Gaat de man gebukt onder een geloofscrisis? Waarom het toeval aanroepen als je in God gelooft? Wat moeten de kerkgangers daar wel van denken!
Dan heeft de Poolse Krystyna Ratynska het beter begrepen. Samen met andere katholieken slaagde ze erin een herdenkingskruis voor de verongelukte president Lech Kaczynski nog een tijdje voor het presidentieel paleis in Warschau te laten staan. Het kruis zou verhuizen naar een naburige kerk.
Op dat moment tekenden twee straaljagers met hun sporen een wit kruis in de blauwe hemel. "Een teken van Lech Kaczynski", vond Ratynska. Weliswaar niet van God hemzelf dus, maar in het toeval geloven de goed-katholieken in ieder geval niet.

Herfstbladeren

"When the telephone rang Gill was outside, raking the leaves into coppery piles, while her husband shovelled them on to a bonfire. It was a Sunday afternoon in late autumn. She ran into the kitchen when she heard its shrilling, and immediately felt the warmth of inside enfold her, not having realized, until then, how chilly the air had become. There would most likely be a frost that night."

Het was deze eerste alinea van The rain before it falls die me ertoe bracht toch maar eens een boek van Jonathan Coe open te slaan. De herfstige sfeer, de manier waarop de schrijver de lezer meteen verleidt om verder te lezen, om te weten te komen welk droevig bericht Gill staat te wachten als ze opneemt.
Herfstbladeren die in een vuurtje geharkt worden. Coe vond het zelf kennelijk ook een mooi beeld, want heel terloops gebruikte hij het ook al in The Rotters' Club als Benjamin Trotter op bezoek gaat bij zijn opa en oma.

"He liked talking to her, almost as much as he liked talking to his grandfather, who could be glimpsed in the garden raking the first of the fallen leaves into a bonfire and who even now was probably dreaming up some silly joke or terrible pun to make him groan over the tea-table."

Lepel

Een collega ging laatst nieuwe lepeltjes kopen bij de Bijenkorf. Bij de kassa stond Uri Geller achter haar. Ze liet hem een van haar nieuwe lepeltjes zien. Uri Geller boog een lepeltje zonder eraan te zitten. Het waren best dure lepeltjes, vond mijn collega.

Niet veel later was James Randi in Nederland, een goochelaar die er zijn levenswerk van heeft gemaakt om aan te tonen dat Uri Geller en zijn soortgenoten net als hijzelf illusionisten zijn, niet meer dan dat. Randi kan zelf ook lepels buigen. Volgens hem teert Geller al veertig jaar op deze truc.

In de tussentijd betaalde Geller voor Joran van der Sloot een vliegticket en 600 dollar onkosten om van Peru naar Aruba te komen. Daar zou Geller Van der Sloot onder hypnose de waarheid over Natalee Holloway ontfutselen. Daar is het nooit van gekomen.

Ook illusionisten laten zich voor de gek houden.

Duizend herfsten

In de Leidse stadsbus zat een Nederlander een Japans boek te lezen. Snel nam ik schuin achter hem plaats en sloeg een Engels boek over Nederlanders in Japan open. The thousand autums of Jacob de Zoet van David Mitchell begint in het elfde jaar van het het Kansei-tijdperk (1799) op Decima, het Nederlandse eilandje bij Nagasaki.

De Japanners die toen met de Nederlanders handelden, zou het een gruwel zijn geweest: buitenlanders die hun taal beheersten. Zelf leerden ze Nederlands om met hen te kunnen handelen, maar de VOC-kooplui was het streng verboden zich de taal van het Land van de Duizend Herfsten eigen te maken.

Klerk Jacob de Zoet deed het stiekem wel, 210 jaar voor die man in die Leidse stadsbus.

De kleur van Macke

August Macke sneuvelde al in de eerste weken van de Eerste Wereldoorlog. Zijn kunstbroeders van Der Blaue Reiter treurden dat met zijn dood de kleur uit de schilderkunst was verdwenen.
In het Gemeentemuseum in Den Haag hangen aquarellen die precies duidelijk maken wat ze bedoelen, zag ik op een zaterdagmiddag.

Die avond las ik in Van Korreweg naar Korreweg. 75 plaatsen in het leven van Gerrit Krol van Ad Zuiderent. In het hoofdstuk 'Kleur' staat dat de Duitse expressionist August Macke van invloed is geweest op Krols gevoel voor kleur.
Bij een zin als 'Schoon zijn de mensen in hunne voorjaarstijd' ziet Krol "een heel August Macke-achtig parklandschap" voor zich, "waar de mensen zondagsmiddags wandelen". Een verschrikkelijke bezigheid, vindt Krol, "maar hier is het een klein paradijsje, iets moois".

Jonathan houdt van David

De ChristenUnie heeft er helemaal geen moeite mee dat homoseksueel Jonathan van der Geer lid van de Tweede Kamer wil worden voor deze partij. Als christen-homo heeft Jonathan er immers voor gekozen zijn leven lang alleen te blijven. De bijbelse Jonathan staat door zijn liefde voor de latere koning David te boek als een oud-testamentische homoseksueel. Als David het hoofd van de Palestijn Goliath komt brengen aan Saul valt diens zoon Jonathan als een blok voor hem. "Terstond nadat David opgehouden had tot Saul te spreken, werd de ziel van Jonathan verknocht aan die van David; en Jonathan had hem lief als zichzelf ( I Samuel 18:1-2). Na de dood van Saul en Jonathan heft David een klaagzang voor hen aan. "Het is mij bang om u, mijn broeder Jonathan, gij waart mij zeer lief; Uw liefde was mij wonderlijker dan liefde van vrouwen." (II Samuel 1:26) David en Jonathan maakten in het Oude Testament geen geheim van hun liefde. Misschien komt Jonathan in de Tweede Kamer ook nog eens een David tegen.

Ondergronds toeval

Het toeval is ondergronds gegaan. Vielen er de laatste tijd bij bosjes vliegtuigen uit de lucht, vorige week volgden twee Latijns-Amerikaanse vulkanen het voorbeeld van hun collega Eyjafjallajökull op IJsland.

Op een donderdagavond begon in Guatemala de Pacaya stenen en as te spuwen. Een plaatselijke verslaggever en twee kinderen kwamen om. Een dag later begon een eindje verderop, in Ecuador, de Tungurahua, te rommelen. Luchthaven Guayaquil moest even dicht.

Negatief vliegadvies verlengd (2)

Weer een vliegtuigongeluk, al viel de Boeing 737 van Air India Express niet uit de lucht, maar schoot het toestel in Mangalore in India van de baan. Vliegen blijft onveilig. Onderschat het toeval niet!

Zie: Stomtoevalligerwijs, Negatief reisadvies verlengd, 18 mei 2010

Negatief vliegadvies verlengd

Neem nog maar even de auto of de boot, want vliegen blijft voorlopig levensgevaarlijk. Na ongevallen in Libië en Suriname ging het maandag mis met een Antonov AN-24 van Pamir Airways in het noorden van Afghanistan.

Zie: Stomtoevalligerwijs, Negatief vliegadvies, 16 mei 2010

Berk praat met Es

Dat de Volkskrant in een artikel over de bomenbranche boomkweker Johan van den Berk aan het woord laat, zal wel toeval zijn. Hij zal vast een prettig gesprek hebben gehad met verslaggever Ana van Es.

Volgens sociaal-psycholoog Raymond Smeets is het trouwens helemaal niet zo toevallig dat Van den Berk bomen kweekt voor zijn beroep. Mensen die tevreden zijn met zichzelf kiezen vaak voor een woonplaats of beroep die hen aan henzelf doet denken.
Zo wonen er veel Dennissen in Denver en zijn ze ook nog eens vaak tandarts (dentist). Ook is het beslist geen toeval dat mevrouw Rouw in de uitvaartsector werkt en meneer Linde boswachter is.

Wat nog het meest verbaast: Raymond Smeets is erin geslaagd te promoveren op dit onderzoek. Dat is pas gek.

Negatief vliegadvies

Drie dagen na de vliegramp bij Tripoli stort er in Suriname nog een vliegtuig neer. Stel die vliegreis maar even uit, want het blijft de komende tijd onrustig in het luchtruim.

Zie: Stomtoevalligerwijs, De filosofische huisvrouw, 23 februari 2009.

Zinloos Feit

In zijn Brief in een fles gevonden, de laatste in zijn brievenboek Op Weg Naar Het Einde, legt Gerard Kornelis van het Reve uit dat een Zinloos Feit, oftewel een Storende Verrassing of Onintegreerbare Bijkomstigheid, zijn verhaal danig in de war kan schoppen. De plotseling opdagende nicht van zijn huurbazin bijvoorbeeld, voor wie hij "een door haat gevoede, branderige geilheid" opvat. Hij houdt het bij een fantasie "....en meende ik aan mijn plichten te hebben voldaan door twee of drie maal wat nachtelijke soloseks aan haar, de nicht dus, te wijden, waarbij ik mij voorstelde dat ik haar verkrachtte, maar tevens dat ik haar, als straf voor het Zinloos Feit, doch ook normaal, uit genot dus, eerst duchtig aftuigde. (Ze klaagde de volgende morgen over pijn in haar rug en onderlichaam, wat weer bewijst, dat er in de dingen meer systeem zit dan men gewoonlijk denkt.)" Schrijven geloven gewoonlijk niet in toeval, niet in hun boeken tenminste. Van het Reve ook niet, voor hem is het een systeem dat in de dingen zit. Even verderop in de brief: "...ik geloof, dat alles met elkaar te maken heeft, al blijft ons bestaan voor onszelf een duister mysterie."

Whitney moet goed naar Dolly luisteren

Whitney Houston haalt de hoge noten van I will always love you echt niet meer, zo werd pijnlijk duidelijk tijdens haar laatste tournee.

Dolly Parton schreef het liedje begin jaren zeventig. Ook zij haalt al jaren de hoge noten niet meer. Dat Dolly haar hand er niet voor omdraait te playbacken op het podium, werd pijnlijk duidelijk bij het concert dat ze drie jaar geleden gaf in de IJsselhallen in Zwolle.

Misschien moet Whitney nog maar eens een goed voorbeeld aan Dolly nemen.

Luchtfietsen

David Byrne stapte begin jaren tachtig op de fiets in New York en is al die jaren blijven fietsen in steden waar bijna niemand dat doet. In zijn Bicycle Diaries doet hij verslag van fietstochten door steden over de hele wereld: Buenos Aires, Sydney, Istanbul, Manila. En Berlijn:

,,Flying into Tegel Airport in Berlin I look down at the neatly ordered fields and roads - even in the surrounding forests the trees are in neat rows - and I think to myself how this entire country, the landscape, everything as far as one can see, has beeen ordered."

Fietser Byrne keek in 1978 al graag uit vliegtuigraampjes. De lapjes wildernis die hij toen nog waarnam, lagen klaar om ontwikkeld te worden:

I see the shapes,
I remember from maps.
I see the shoreline,
I see the whitecaps.
A baseball diamond, nice weather down there.
I see the school and the houses where the kids are.
Places to park by the fac'tries and buildings.
Restaurants en bar for later in the evening.
Then we come to the farmlands, and the undeveloped areas.
And I have learned how these things work together.
I see the parkway that passes through them all.

(Uit: The Big Country van More songs about buildings and food) van Talking Heads)

Arnon voor, Aaf achter

Eens waren Aaf Brandt Corstius en Arnon Grunberg geliefden. Arnon is het beste uit de scheiding gekomen. Hij staat nu elke dag op de voorpagina van de Volkskrant. Aaf staat in dezelfde krant, maar dan helemaal achterin.
Ze heeft wel meer woorden, maar wat heb je daaraan als je niks te zeggen hebt. Dan heeft Arnon het heel wat gemakkelijker!

Toevallig houdt Wilders gewoon van Cohen!

Vandaag Almere en Den Haag en morgen Nederland, voorspelde Geert Wilders nadat zijn partij de gemeenteraad van deze plaatsen binnen was gestormd. De Süddeutsche Zeitung meende een echo uit de jaren dertig te horen. Klonk deze regel toen niet uit SA-kelen?

"Denn heute gehört uns Deutschland und morgen die ganze Welt", luidt de meest omstreden regel uit het het bekende Nazilied Es zittern die morschen Knochen (of was het eigenlijk het iets onschuldiger: "Denn heute da hört uns Deutschland und morgen die ganze Welt"?)

Zat het lied van Hans Baumann echt in het achterhoofd van Wilders? Of is hij toevallig gewoon een liefhebber van Leonard Cohen? First we take Manhattan, then we take Berlin.

Ideeënroman

Daniel Kehlmann laat in zijn roman Ruhm schrijver Leo Richter opdraven. Tijdens een tournee door Latijns-Amerika komt hij alleen maar Duitsers tegen die hem lastigvallen met één vraag:

"Herr Richter, woher nehmen Sie all die Ideen?"
"Badewanne", sagte Leo mit geschlossenen Augen.

Het is van alle tijden, schrijvers en dichters die steeds die ene vraag voor hun kiezen krijgen. Herman Gorter moest er ook niets van hebben, schrijft Kees 't Hart in zijn nawoord bij de jongste editie van Gorters Verzen:

"Over zijn gedichten praatte hij niet graag, hij kreeg iets stuurs, vertellen tijdgenoten, als hij er toch over moest praten, als ze naar een 'betekenis' vroegen of wilden weten hoe het allemaal zo in zijn kop gekomen was."

Echte en verzonnen schrijvers zeggen niets over hun bronnen. In de tientallen interviews die Joost Zwagerman gaf over zijn boekenweekgeschenk Duel heeft hij naar eigen zeggen alle vragen al langs horen komen. Ook die ene. En hij geeft er graag antwoord op:

"Het idee is ontstaan uit het verhaal van de directeur van het Stedelijk Museum in Amsterdam......." enzovoorts enzoverder.

Altijd al gedacht dat Joost Zwagerman meer een prater dan een schrijver was.

Pater

Het CDA staat niet te trappelen om wat te zeggen over het mis-bruik van knaapjes in de Rooms-Katholieke Kerk, maar als het woord gevoerd wordt over dit onderwerp, dan is het door Kamerlid Marleen de Pater.

Ontspoord

Het zou best eens om 8.28 uur kunnen zijn geweest dat ik de volgende zinnen las: "When I saw the train down there helpless on its side like an old worm knocked off a plant, I began to laugh. But I held on to the fence very hard when the people started to climb out the windows bleeding."

Op dat tijdstip botsten vanochtend bij het Belgische Halle twee treinen op elkaar. Misschien las ik toen ook wel een andere zin. Maar in ieder geval wel zinnen uit het verhaal You are not I van Paul Bowles, waarin een verstandelijk gehandicapte vrouw van de verwarring van een treinongeluk profiteert door weg te lopen uit de inrichting waar ze verblijft.

Toen ik het zo'n twintig jaar geleden voor het eerst las, vond ik het een van de intrigerendste verhalen die ik kende, en dat vind ik nu nog steeds. De manier waarop de vrouw erin slaagt weg te blijven uit de kliniek is ongehoord, maar laat ik het verhaal niet bederven door haar truc te verklappen.

Winter in America

Op zoek naar de tekst van de seventies-klassieker Winter in America van Doug Ashdown was mijn tafelgenoot van die maandagavond gestuit op Gil Scott-Heron (The Revolution Will Not Be Televised). Deze Amerikaanse protestzanger en performing poet (rapper avant-la-lettre) maakte in 1974 al een elpee onder dezelfde naam, maar die heeft helemaal niets met het winterse liefdesverdriet van de Australiër te maken.

In dezelfde kroeg waar ik met mijn drinkebroer zat, was ik aan het begin van de avond ook al gestuit op Gil Scott-Heron. Begin deze eeuw zat hij nog in de bak omdat hij niet van de cocaïne af kon blijven, maar nu was hij terug met een nieuwe cd, stond er in het tijdschrift dat ik op de leestafel vond. Van zijn machtige stem was weinig meer over, schreef de recensent, maar gezien de titel beschouwt de zanger zijn plaat zelf als een nieuwe begin: I'm new here.

Toevalstreffer

,,Het zien van uw steden doet pijn aan mijn ogen", stond er vroeger op een elektriciteitskastje bij het Noorderplantsoen in Groningen. In Den Haag schiet mij deze frase nog wel eens te binnen als ik langs de Bezuidenhoutseweg fiets, tussen werk en thuis. Het grindbeton van de bank op de hoek met de Rijnstraat, met bijna in een oogopslag de horror van het Centraal Station. Twee minuten verderop de mokerslag van het SER-gebouw.
Met al die architectonische misdaden tegen de menselijkheid kan Bezuidenhout wel een tweede bombardement gebruiken, denk ik dan wel eens, een precisiebombardement dan, 's nachts, als al die gruwelkabinetten er verlaten bij staan.
In 1980 dacht S. Montag al aan een bombardement toen hij ooggetuige was van slopers die een gat sloegen in de statige Prinsessegracht in Den Haag.
,,Het beste lijkt het me in zo'n geval om er een paar bommenwerpers op af te sturen, die hebben per slot van rekening in Rotterdam destijds ook al veel ruimte voor nieuwe gebouwen veroorzaakt, en dan weet de burgerij tenminste meteen waar ze aan toe is."
(Uit: Zelfvernietiging, Overpeinzing 233 van 8 maart 1980 uit De kronieken van S. Montag, Nederland 1975-2010)

Chronologie van het toeval

Waar 71 Fragmente einer Chronologie des Zufalls de kijker heen zal leiden, maakt Michael Haneke aan het begin van zijn film met een droge tekst al duidelijk: een 19-jarige student die in een bank drie mensen doodschiet, waarna hij in zijn auto de hand aan zichzelf slaat.
Wat volgt zijn de gefragmenteerde levens van mensen die elkaar aan het eind van de film treffen in die bank, inclusief de student die doordraait als hij geen geld heeft voor de benzinepomp.
In de film lijken hun alledaagse levens onafwendbaar te leiden naar dat noodlottige moment, in werkelijkheid was het slechts het toeval dat hen samenbracht.

Dubbelhartig

Fietste op een vrijdagmiddag Kees 't Hart zomaar voorbij, - zwarte fiets, stekeltjes, rond brilletje. Langs Maison de Bonneterie zoefde hij het Buitenhof op.
Zelf belandde ik even later in de Passage. In de boekhandel die daar zit, kwam ik Kees 't Hart alweer tegen, in de kast met Nederlandse poëzie, zonder vervoermiddel, maar ook zonder bril en kapsel. Maar wel achterin een nieuwe uitgave van de Verzen van Herman Gorter, waarbij hij het nawoord schreef.

Miles Davis speelt klarinet

In a million little pieces van James Frey vertelt de gelijknamige hoofdpersoon over zijn verblijf in een verslavingskliniek. Hij maakt kennis met zijn nieuwe kamergenoot, een drankzuchtige rechter uit New Orleans.

What's your name?
James.
Hello James, my name's Miles.
Like Miles Davis?
Exactly like Miles Davis.
Exactly?
Yes.
Your name is Miles Davis?
Yes, it is.
I laugh.
You play the trumpet?
No, I play the clarinet.

Afscheidskus

Een man liep op het vliegveld Newark waar hij niet mocht lopen: hij wilde zijn vertrekkende vriendin een afscheidskus geven. Zou de paniek die ontstond net zo groot zijn geweest als er een paar dagen eerder geen Nigeriaan een vliegtuig had proberen op te blazen?