Herfstbladeren

"When the telephone rang Gill was outside, raking the leaves into coppery piles, while her husband shovelled them on to a bonfire. It was a Sunday afternoon in late autumn. She ran into the kitchen when she heard its shrilling, and immediately felt the warmth of inside enfold her, not having realized, until then, how chilly the air had become. There would most likely be a frost that night."

Het was deze eerste alinea van The rain before it falls die me ertoe bracht toch maar eens een boek van Jonathan Coe open te slaan. De herfstige sfeer, de manier waarop de schrijver de lezer meteen verleidt om verder te lezen, om te weten te komen welk droevig bericht Gill staat te wachten als ze opneemt.
Herfstbladeren die in een vuurtje geharkt worden. Coe vond het zelf kennelijk ook een mooi beeld, want heel terloops gebruikte hij het ook al in The Rotters' Club als Benjamin Trotter op bezoek gaat bij zijn opa en oma.

"He liked talking to her, almost as much as he liked talking to his grandfather, who could be glimpsed in the garden raking the first of the fallen leaves into a bonfire and who even now was probably dreaming up some silly joke or terrible pun to make him groan over the tea-table."