Ze moet geroken hebben dat ik er eigenlijk niet meer thuishoorde. De portier van Nieuwspoort sprak me ogenblikkelijk aan toen ik er binnen stapte, op de eerste dag van mijn verbanning van het Binnenhof.
"Kan ik u ergens mee helpen?"
"Ik heb een afspraak." Ik liep snel door, de sociëteit in.
Nog nooit had de deurbewaarder van Nieuwspoort me iets gevraagd, hij had de deur voor me opengedaan en me toegeknikt. Maar op de eerste dag na mijn vertrek uit de parlementaire journalistiek was meteen alles anders.
Of kwam het omdat ik haar niet kende, en zij mij eigenlijk ook niet? Toevallig de eerste dag van een nieuwe portier?
Een dag later zwierf ik toch weer door de gangen van de Tweede Kamer, toegangspasje om mijn nek. Ter hoogte van de VVD kwam ik een bode tegen. Ik kende haar niet, maar zij groette mij, met een blik waarin ik enige acherdocht meende te lezen. "Die vent loopt hier wel, maar heeft hier niets te zoeken!"
De bode had gelijk. Ook zij had het feilloos door. Dat kan geen toeval meer zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten